Fótbolti

Rosalega finnst mér fótbolti skemmtilegur. Allt frá því ég man eftir mér hef ég haft mikin áhuga á fótbolta.  Æskuminningar mínar eru uppfullar af fótbolta, fótbolti í frímínútum , með strákunum í hverfinu, fótboltaæfingar með keflavík, horfandi á enska boltann með pabba og að stússast í 1x2 getraunum sömuleiðis með pabba.  Raunar á hann stóran þátt í þessum áhuga mínum þar sem hann sjáflur var mikill áhugamaður um fótbolta allt til hinsta dags. 

Frá unga aldri hef ég haft mikla ánægju af að sækja leiki með keflavík og íslenska landsliðinu og veit fátt sumarlegra en að fara á völlinn.  Ég man eftir ferðum á völlinn með pabba þegar ég var lítill drengur bæði með keflavík og landsliðinu.  Á veturna hefur síðan enski boltinn leikið stórt hlutverk í mínu lífi og reyndi ég að missa ekki af leikjum liverpool ef þess var einhver kostur. 

Þegar aðstæður breytast í kjölfar barneigna er óhjákvæmilegt að hlutir eins og fótboltagláp lækki nokkuð í forgangsröðinni og í mínu tilfelli fannst mér það ekkert mál. Ég átti reyndar ekki von á að það færi eins neðarlega og raun bar vitni en ég hef ekkert verið að kvarta mikið samt.  Gamli fótboltafíkilin hefur bara tekið það sem boðist hefur hverju sinni og reynt að bera harm sinn í hljóði.   Man t.d. eftir köldum laugardegi í desember, liverpool að spila í deildinni í beinni á skysport.  Ég og Bergur úti í einhverju stússi, kveikt á sjónvarpinu inni í svefnherbergi og dregið frá. Svo reyndi maður eftir því sem færi gafst að guða á gluggan og sjá hvort staðan hefði breyst á milli þess sem maður hljóp á eftir Begga.  Ég hætti síðan að kaupa áskrift að enska boltanum þar sem sjaldan gafst færi á að horfa .   Mér hefur yfirleitt ekki þótt þetta neitt tiltökumál, svona var þetta bara og ekki til neins að kvarta. 

Bergur hefur líka smitast af þessari boltadellu og hefur alltaf haft rosalega gaman af boltaleikjum.  Hann hafði reyndar lengi vel ekki mikin áhuga á að horfa á aðra sprikla með bolta en var alveg sjúkur í að vera sjálfur með bolta. Ég fór síðan að gera  tilraunir til þess að fara með hann á völlinn og sjá keflavík spila.  Honum fannst þessi viðburður sem fótboltaleikur er alveg rosalega spennandi.  Honum fannst reyndar ekki aðalmálið að fylgjast með leiknum og gangur leiksins og úrslit fóru eiginlega fyrir ofan garð og neðan. Hlutir eins og hvatningarhróp og trommusláttur, tónlist sem spiluð var í hálfleik og poppkornsát voru aðalmálið.  Hann nennti ekki að sitja kyrr í sætinu og við röltum um vallarsvæðið í c.a. 70% af leiknum.  Svo var yfirleitt tekið eitt eða tvö köst þar sem áhorfendur fylgdust forviða með þessum óþekka dreng og pabbanum sem hafði enga stjórn á honum.  En svona var þetta bara og engin ástæða til að taka þetta eitthvað inná sig. 

En nú eru aldeilis hlutirnir að snúast mér í hag skal ég segja ykkur .  Unglingurinn minn sem bráðum  verður 13 ára er allt í einu farin að horfa á heila fótboltaleiki í sjónvarpinu.  Hann er eftir sem áður sjúkur í að fara á völlinn en situr núna lengur en áður.  Hann vill helst ekki klæðast öðru en fótboltatreyjum í skólann og þekkir hvaða treyjur tilheyra hvaða liði. Við feðgarnir sátum saman á miðvikudagskvöldið og horfðurm á úrslitaleik meistardeildarinnar, Manchester United gegn Chelsea.  Þessi leikur bauð upp á allt það sem hægt er að biðja um í fótboltaleik, mörk, stangarskot (sem Bergi finnst vera aðal) gul og rauð spjöld, hálfleik, framlengingu, vítaspyrnukeppni , grátur, hlátur, bikarafhendingu og flugelda. Það var því frekar syfjaður unglingspiltur sem mætti í skólann, klukkutíma of seint, daginn eftir. 

Fór svo að pæla aðeins í því um daginn þar sem við feðgarnir vorum með boltann á einhverjum grasvellinum hversu heppinn við erum að hann skuli hafa þennan áhuga á að leika sér í fótbolta.  Hann gæti þessvegna ekkert viljað fara út að leika sér.   Frekar hanga inni í tölvunni eða að glápa á sjónvarpið eða bara vesenast eitthvað með eitthvað dót.  Þó að við þurfum að fara út með honum í hvert sinn þá er það fórnarkostnaður sem við borgum með glöðu geði því hvað er eðlilegra og heilbrigðara en að vilja fara út að leika sér með boltann sinn þegar maður er 13 ara. Svo heldur þetta okkur í smá formi sem er bara fínt.

En fyrir næsta vetur verður það skoðað af meiri alvöru en áður hvort kaupa skuli áskrift að enska boltanum.