Að senda frá sér barnið sitt.

Bergur fór á Heiðarholt um daginn og var þar í eina viku.   Ekki laust við að við værum farin að sakna hans og var hann sjálfur ánægður að vera komin heim til sín. "Búin að vera á Heiðarholti" sagði hann við mömmu sína um kvöldið "nú vera heima hjá mömmu".  

En mikið er lífið annars öðruvísi þegar þessi elska fer út af heimilinu í ekki lengri tíma en þetta.  Eins og okkur finnst erfitt að láta hann frá okkur í heila viku þá er alveg ótrúlegt hvað mikið breytist við það. Allt í einu á maður fullt af tíma til að sinna hinu og þessu. Húsverk og hobbý, viðhald (sko heimilis viðhald meina ég ekki hinsegin viðhald þið vitið) og bara almennt vesen, Allt í einu hefur maður tíma til að stússast í þessu öllu saman.  Maður venst síðan bara því umhverfi sem maður lifir við og þegar litli kallinn er kominn heim er maður fljótur að detta í það mynstur sem fylgir honum.  Oft er þetta bara spurning um að vera ekki með of miklar væntingar þá eru færri vonbrigði .

Í gegn um tíðina hafa nokkuð margir einstaklingar komið að honum Bergi sem stuðningsaðilar ýmiskonar. Misjafnir einstaklingar með misjafna sýn á lífið eins og gengur og gerist.  Við gerðum okkur fljótlega grein fyrir því að sjálfsagt yrði mikið um mannabreytingar í þessum málum þar sem ekki væri hægt að búast við því að fólk entist lengi í svona störfum.  En mikið rosalega höfum við verið lánsöm með þá sem hafa viljað kynnast og styðja við hann Berg okkar.  Án þess að nefna ákveðin nöfn umfram önnur þá finnst okkur með ólíkindum hvað margir frábærir einstaklingar hafa kosið að koma inn í lífið hans Bergs og hans fjölskyldu. Allt frá því að hún Þuríður tók við honum á fyrsta degi í  leikskóla og þar til í dag höfum við átt ótrúlegu láni að fagna í þessum málum.  

Ragnarssel og Heiðarholt eru skýr dæmi um þetta því mannauðurinn sem falinn er í starfsfólkinu þar er mjög mikill. Þessar stofnanir eru algerlega eins góðar eða slæmar og starfsfólkið sem vinnur þar.  Það er hverju foreldri erfið ákvörðun að þurfa hálfpartinn nauðug að senda barnið sitt í burtu, hvort sem það er í eftirmiðdag, yfir helgi eða í heila viku.  Bergur vill yfirleitt ekki fara í burtu og kvartar og jafnvel grætur þegar verið er að fara yfir planið með honum. Eðlilega er það ekki til að auðvelda okkur. Það er því ómetanlegt fyrir okkur að vita af því að vel er hugsað um hann og að hann fær að njóta sín í þessum vistunum.  Enda kemur hann nánast alltaf mjög glaður heim og í góðu jafnvægi. 

Og þar sem Bergur segir foreldrum sínum ekki frá því sem á daga hans hefur drifið þá er það eini mælikvarðinn sem höfum á það hvort það hafi verið gaman hjá honum eða ekki .  

Kv.

Kej 

 

 

 

Þrettán.

Bergur átti afmæli á sunnudaginn (15. júní) og er nú orðin þrettán ára gamall.  Ótrúlegt hvað tíminn líður hratt (á gervihnattaöld). Ég man vel eftir því þegar ég heyrði að við ættum von á okkar fyrsta barni. Ég man líka vel eftir meðgöngunni, kvöldgöngutúrum um Njarðvíkurnar þar sem við bjuggum á þessum tíma.  Eftirvæntingunni og vangaveltum um hvernig barnið myndi líta út, hvaða kyn það yrði, hvað það ætti að heita osfrv. Þetta voru langir 9 mánuðir og tilhlökkunin var næstum því óbærileg fannst mér.

Þann 15. júní 1995 var ég í vinnunni og kom heim í hádeginu.  Við fórum niður á heilsugæslu í skoðun og eftir þá skoðun var ljóst að nú var þessi stóra stund um það bil að renna upp.  Kl. 20:58 kom síðan í heiminn lítill strákur með tíu putta og tíu tær.  Mér fannst þessi stund ganga kraftaverki næst og mun aldrei nokkurn tíman gleyma henni.  Ég man enn eftir lyktinni af honum nýfæddum, sérstaklega lyktinni af kollinum hans. Og aldrei hef ég verið ástfangari og fyllri aðdáunar á konunni minni en akkúrat á þessari stund.

Afmælisveislurnar hans Bergs hafa stundum verið soldið skrítnar og ekki eins og flestir kannast við.  Bergi finnst afmælissöngurinn svo svakalega sorglegur að hann brestur nær undantekningarlaust í grát við hann.  Því er enginn afmælissöngur í hans afmælum.  Hann kann heldur ekki þá lyst að eignast vini og eftir að hann komst á skólaaldur eru gestirnir bara úr fjölskyldunni.  Stundum er fólk í ferðalagi eða að gera eitthvað annað og þá er gestalistinn soldið þunnskipaður. 

Mamma hans Bergs er mikil afmæliskona. Miklu meiri heldur en ég.  Henni hafa alltaf þótt afmælisdagar vera mjög miklir merkisdagar og alltaf tekist að gera afmælisdaga allra fjölskyldumeðlima að sérstökum dögum sem skilið hafa eftir sig góðar minningar.  Þó að mér sjálfum hafi stundum ekki þótt tilefni til að gera eitthvað mikið úr mínum afmælisdegi þá hefur hún alla tíð verið mér algerlega ósammála og alltaf gert þessa daga eftirminnilega á einn eða annan hátt. Það sama á við um afmælisdagana hans Bergs.

Eitt árið mættu í garðinn hjá okkur á Elliðavöllunum einhverjir menn frá bænum með risastóran hoppukastala sem blásinn var upp.  Ferlíkið var það stórt að kötturinn sem við áttum á þeim tíma lét ekki sjá sig  fyrr en daginn eftir. Síðan mætti í afmælið þessi líka fína skrúðganga af krökkum frá Ragnarsseli og áttum við saman alveg frábæran dag.  Hoppukastali ,pulsupartý og fullt af krökkum, gerist ekki betra.  Ég veit ekki ennþá hvernig hún fór að þessu en þetta er hún í hnotskurn. 

Á þrettán ára afmælisdaginn  fékk Bergur í afmælisgjöf m.a. keflavíkur fótboltabúninginn, peysu og stuttbuxur, sem merkja á með nr. 9 að hans ósk. Hann fékk líka körfuboltaspjald og 2 körfubolta sem sló alveg í gegn. Það er ekki auðvelt að velja afmælisgjafir fyrir hann því bæði þarf að huga að hans þroska og einnig að gjöfin sé eins "age appropriate" og hægt er.  Þetta er oft nokkuð snúið. 

Í miðri afmælisveislunni hvarf síðan afmælisbarnið.  Hann hafði verið úti með Goða eitthvað að dinglast með boltann sinn og amma hans var með honum.  Skyndilega sást ekkert í hvorki dreng né hund.  Ég fór út og byrjaði á að rölta í kring um hús og kallaði til skiptis á hann og hundinn. En ekkert kom svarið og það fannst mér skrítið.  Hann fer yfirleitt ekki langt í burtu og hundurinn kemur um leið og ég kalla. En í þetta skiptið kom hvorugur og það leist mér ekki vel á.  Á endanum var allur gestalistinn komin út að leita og ég var kominn hálfa leiðina upp á þak til að sjá betur þegar Goði kemur hlaupandi.  Ég segi þá við hann "finna Berg" og við það rauk hann af stað og ég á eftir.  Hann hljóp og stoppaði og beið eftir mér (veit, ekki sá fljótasti ) og rauk svo af stað aftur.  Fljótlega sá ég okkar mann niður á fótboltavelli á Vatnsholtinu (rétt hjá Kaskó) og var hann þar bara í góðum fílíng að leika sér með boltann sinn.  Goði hefur líklegast heyrt blístrið hennar Ingu og komið hlaupandi við það. Þetta var alveg frábært og hálfgerð sýnikennsla á hæfileika þessa frábæra hunds.

Fyrir nokkrum dögum síðan var þessi frétt á netmiðlum um fatlaða stúlku sem týndist i hafnarfirði og hafði verið kallað á þyrlu og björgunarsveitir til að leita að henni og ráðgert var að notast einnig við sporhunda. Ef ég man rétt þá fannst hún eftir uþb. 2 eða 3 tíma heil á húfi.  Sú frétt og sú staðreynd að þyrla,björgunarsveit og sporhundar voru þarna í því hlutverki sem Goða er m.a ætlað að sinna, gerir ekki annað en að hvetja okkur áfram í því verkefni sem við erum að vinna að . 

 

Kv.

Kej.